آمده ام به سمتت...

از سمت تو به سمت خودت پناه اورده ام...

پناه یعنی تمام‌وجودم هر لحظه تورا تمنا میکند...

درمانده ام، کلافه و آشفته ام، رنجور و خسته...

از سر تا به پایم استرس و نگرانی و کلافگی است...

و این را فقط تو شاهد هستی آن هم ذره به ذره...

و تو تنها رفیقم برای بهتر شدن حالم هستی...

و تو احسن الاحوال منی...

بیا امشب نبین هرآنچه را کرده ام که باعث ناراحتی توشده...

بیا امشب جرم هایی را که مرتکب شدم و به خودم صدمه زدم نبین...

بیا امشب به چشم دختر بچه ای نگاه کن که سینه زن و نوحه خوان امام حسین است..

بیا به چشم دختر معصومی ببین که سعی دارد در هر شرایطی امانت مادراش را نگه دارد...

بیا امشب برایم خوب بنویس

بیا امشب در سرنوشتم بنویس دیدن مولایم

بنویس تعجیل زودش را...

بیا بنویس شهادت....

بنویس زیارت اهل بیت...

بنویس  مومن شدن...

بنویس آرامش و سلامتی...

من چندین سال پیش بخاطر رضایت تو وارد یک مسیر خطرناک شدم...

و شاید بزرگترین آزمایش زندگی ام

بیا کمکم کن

بیا و نگذار زمین بخورم...

مگر غیر تو که را دارم؟

مگه حال بدم را کسی جز تو میفهمد؟

امشب دلم گرفته از کرده ی خود

که هرچند اگر ببخشی ولی تو دیده ای ک من چه ها کرده ام...

گیرم که از سر گنه در گذری

زان شرم که دیدی که چه کردم چه‌کنم؟

میخواهم برایم خوب بنویسی، میخواهم تنهایم نگذاری...

فقط تویی ک میتوانی به آرزو هایم برسانی ام

فقط تویی که میتوانی به آن چیزی که میخواهم برسانی ام...

فقط تویی که قدرت مطلقی

ففظ تو باید بخواهی...

به حق ارباب بی کفنم

به‌حق امام زمانم

به حق مادرم حضرت زهرا

امشب از گناهانم در گذر و پاکم کن

امشب در سرنوشت یک سالم نزدیک شدن به خودت و امام زمان را بنویس

تو مرا خوب کن...

امشب در سرنوشت این یک سالم  رسیدن به هدفم را بنویس...

یادت نرود

خودت گفتی بنده ای که فقط به من امید داشته باشد امیدش را ناامید نمیکنم...

ای کسی که به عهدش وفا میکند...

حسین من

بیا و دل شکسته ام را بخر....

امشب شما واسطه بشین رفیق همیشگی من...

میدونم یه روزی اشک های برای شما بالاخره منو‌نجات میده...

شاید این آخرین شب قدر زندگی ام باشد

ولی...

لاحول ولا قوة الا باالله العلی العظیم

15/2/1400

شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان...

محبوب من ، 

محبوبِ بی نقض دنیای من ،

روزهای من خاکستری و شب هایم سیاه بود ،مثل عکس های دهه40 از میان هزاران بی رنگی یک سفیدی دیده میشد .

آن لحظه نمیدانم چه شد که خدا به یاد منه بی نوا افتاد ، نمیدانم چه شد که چرخ جهان به کام من چرخید ، 

نمیدانم سوز کدام دعای سحرگاه دل شکسته ی مادرم بود . نمیدانم چه کرده بودم که گره چشمانم گره خورد به آن دریا ، به آن زیبایی بی کران ، به جنت الاعلی و‌بر زبانم‌جز فتبارک الله چه میتوانست باشد ؟

قبرستان خاکستری درونم ، گلستانی شد پر شکوفه ،بهاری شد از عطر تازگی ، هر آنچه رنگ بود به در و‌دیوار وجودم نشسته بود .

دنیا به کام من بود و رویای ذهن من حقیقتی شده بود باور‌نکردی .

در کنارم بودی و من هرچه را که رنگ‌مادیات دنیا داشت از یاد برده بودم .

نمیدانم چه شد و آه چه کسی را مرغ آمین ، آمین گفته بود که بهشت برین من شد جهنم بی آتش ، شد کویره بی پایان .

محبوب من ، کجای این دنیا دور از قلب من نشسته ای و حرف هایم را میشنوی؟

هنوز هم امید در من زنده است ، هنوز قلب من میتپد نام‌شمارا زمزمه میکند .

نمیخواهید باز گردید و این ویرانه را از نو بسازید؟؟؟

پگاه نوشت

13-12-99

1:24

بعد مدت ها با لب تاپ اومدم توی وبلاگ!

چقدر قبلا بهش میرسیدم ولی الان چی؟

داشتم مرور میکردم نوشنه هامو، الحق که خیای خوب مبینویسم

خلاصه سعی میکنم بیشتر حضورم احساس بشه از این به بعد...

شروع پاییز من اینجوری بود که 8 صبح روز سه شنبه یک مهر

تماس گرفتن و گفتن توی سطح کشور مداحی مقام اول رو کسب کردی

از‌توی خواب پریدم خیلی خوشحال بودم

با همون خوشحالی شال و کلاه کردم رفتم کتابخونه

با انرژی خوندم و عصرش از سر راه برای خودم جایزه یه ذرت مکزیکی خریدم

خیلی خوشحال بودم از اینکه 

یک مهر ، ماهی که به نام منه ماهی که بیست و سومین روزش به من تعلق داره، از اولش داره برام خبرای خوب میاد.

خوشحال از اینکه تونستم یجایی خودمو نشون بدم...

میخوام بگم که 22 روز دیگه 19 سالم میشه!

طبق نظریات بچگیام الان باید بچم بغلم بود??

ولی الان چقدددد فرق کرده فکرم و هدفم

الحمدلله که مهر ماهیم

دوست دارم توی یه کافه ای باشم که هیچکس آن حوالی نباشد...

زمستون باشد و یک قهوه ی داغ روی میز جلوی پایم و یه شهر چراغونی روبروی چشمانم...

نم نم بارونی که آن فضارا دلنشین تر میکند...

یه موزیک ارام...

آرام آرام نا آرامی هایم را همان حوالی بگذارم و برگردم...

حس فراموشی، حس کسی که اخرین بار است دیگر آن فکر ها، آن خیال های بیهوده از ذهنش عبور میکند...

آرام آرام ذهن پر از تلاطم،پر از خاطرات بیهوده را به فراموشی بسپارم...

حالم خوب شود دستانم را با قهوه گرم کنم و چادرم را درست کنم و بلند شوم...

هرچه فکر کنم چیزی به خاطر نیاورم...

توی آن نم‌نم باران تا خانه قدم بزنم و قدم بزنم...

صبح بشود و من چیزی به خاطر نیاورم جز خاطرات خوب با انسان های خوب ...

من باشم و یک انسان جدیدی که هیچکس نمیشناسد...

....امشب اینجوری دلم خواست

میدونم‌قراره شبای بارونی و زمستونی رو بشینم توی حیاط کتابخونه و فقط اژ اونجا نگاه کنم

یا فقط صداشو بشنوم...

مبارز(1)

دیشب به هر سختی بود برناممو تقریبا تموم کردم

گفتم دیگه امشب زود برم خونه،ولی قرار بود برامون مهمون بیاد

بدم نیومد گفتم خوبه ببینم کسیو حال و هوام عوض بشه،بگذریم

دیگه دیر وقت شده بود و‌رفته بودن، خسته بودم و خوابم میومد

ولی میگشتم توی نت ، میگشتم و‌میگشتم ...

یکی لایو گذاشته بود دور دور ، یکی دلش گرفته بود استوری گذاشته بود،یکی اونقدر خوشحال بود که خوابش نمیبرد...

ساعت از2 گذشته بود، داشتم فکر میکردم

بهدچند سال بعد خودم!

به اینکه اگه حسرت چیزیو بخورم چی، اگه حسرت همین لحظه هارو‌بخورم‌چی...

هرجوری بود خودمو اروم کردم خوابیدم...

اونقدر بد خوابیدم که تا صب خواب بد میدیدم...

میدونی صبحم ساعت8 با یه تلفن بیدار شدم...

خوابم میومد برخلاف روزای دیگه نمیتونستم از زیر پتو بیام بیرون...

هرجوری بود اومدم کتابخونه...

ولی امروز روز عجیبیه، حتی حوصله ی میزی که جلومه، حتی حوصله خودکارمو، حوصله هیچیو ندارم...

دوست دارم بی مقدمه بشینم گریه کنم، اونقدر گریه کنم که باز قوی بشم...

قوی بشم به خودم بگم گاهی لازمه برای بدست اوردن چیزای بهتر از یه سری چیزای خوب گذشت...

به خودم‌بگم، مرد واقعی اونیه که بخاطر خدا از همه چیش میگذره...

میدونی عمق وجودم دارم گریه میکنم ولی میخندم ، میخندم چون باید ادامه بدم قوی تر از قبل

گاهی محکوم به ادامه ایم، نه فقط ادامه، ادامه ای که فقط بخاطر عشق به محبوبت باشه...

همه ی اینارو نوشتم که بگم ادم تازه وقتی خودشو نشون میده که خسته بشه...

دو نوع خستگی داریم...

خستگی که باعث بشه جا بزنی

و خستگی که باعث بشه قوی تر ادامه بدی...

من دومیشو انتخاب کردم چون میدونم معشوقی که اینجوری برام صلاح دونسته، حتما هوامو داره.
حتی اگه نداشته باشه همین که بدونم این سختیا از طرف اونه خودش خوشحالم میکنه...

جوری زندگی کن که چند صباح دیگه حسرتشو نخوری

جوری زندگی کن که پیش خودت بعد ها سرشکسته نباشی

جوری زندگی کن که وقتی محبوبت نگاه به زندگیت میکنه خوشحال بشه...

جوووری زندگی کن که وقتی شب میری توی رخت خواب که بخوابی از تلاش خودت توی روز راضی باشی...

الهی و ربی من لی غیرک...

نوشتم که خالی بشم بتونم درس بخونم

مرسی که هستین!... 

نذر کرده بودم که اگه راهو نشونم دادید یه جزء قرآن بخونم براتون

اون اتفاقی که افتاد گفتم شاید این راهم باشه که شما نشونم دادید

امروز‌ به طور اتفاقی منو پذیرفتید تا بیام پیشتون دوباره...

اینبار خواستم مطمئنم کنید که شما این راهو نشونم دادید...

ولی میدونید تا رسیدم دیدم دخترای چادری نشستن پیش هم و میگن و میخندن

یه لحظه دلم شکست...

که چرا هیچ دوستی سر راه من قراره نمیده خدا. از بچگی این دعام بوده...

بعد گفتم شاید اینم جزو امتحانات الهیه...

ای شهدا

کمکم کنید...

راهو نشونم بدید توروخدا...

آنقدر له شده ام‌ که دیگر‌چیزی از وجودم باقی نمانده...

از زمانی که خود‌را هنوز نشناخته بوذم وارد بزرگ‌ترین امتحان الهی شدم...

بعد از به اتمام رساندن آن امتحان بزرگتری نصیبم شد...

پیش شهدا که بودم سردرگم و سرگردون بودم...

نمیتونستم حرف بزنم، حرف دلایی که اگع میگفتم دریا میشدم...

فقط اشک چشمام براتون میگفتن حرفاییو که نمیتونستم برای هیچکس بگم...

خودتون فقط میدونین ازتون چی خواستم....

عجیب بود توی اون لحظه دوتا سخنرانی پخش شد که راهنماییم کردن برای حل مشکلم...

قسمتون میدم آرومم کنید...

سر تا سر وجودم بی تابه، نا آرومم...

سخت ترین امتحان الهیه واسم...

خدا خودت کمکم کن، منکه به غیر تو کسی رو‌ندارم....

18/4/99