امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)صحنه مرگ راچنین بیان می فرمایند

درلحظه ی مرگ اطراف بدن شل می شودرنگ می پرد.

مرگ می آید.زبان می گیرد.انسان هنوزمی بیندومی شنود ولی قدرت حرف زدن ندارد.

فکرش کارمی کند.باخودفکرمی کندکه عمرش رادرچه راهی صرف کرده

وایامش راچگونه سپری کرده است؟درآن لحظه ازاموال وثروت هایی که

درطول عمرش جمع کرده یادمی کندوباخودمی گوید:این اموال راازچه راهی بدست

آورده ام اکنون حسابش بامن است و بهره اش بادیگرانُ ولی مامورمرگ

همچنان روح اوراازاعضای اوجدامی کندتازبان وگوش هم ازکارمی افتدو

فقط چشمانش می بیندوبه اطراف خودنگاه می کندوتلاش ووحشت

حرکت اطرافیان خودرامشاهده می کند.دیگرنمی شنودوحرفی هم نمی زند.

درلحظه آخرروح ازچشم هم گرفته می شودواومانندمرداری درمیان

دوستان وبستگان می افتد, پس ازاندکی اورابه خاک سپرده ازاودورمی شوند

واورابه دست عملش می سپارندوبرای همیشه ازدیدارش چشم می پوشند.!

نهج البلاغه ، خطبه 109, بند5