بابا مجتبی سلام

امیدوارم حالت خوب باشد.

حال من خوب است، خوب خوب.یادش بخیر!

آن روزها که مهد کودک بودم و موقع ظهر به دنبالم می آمدی.

همیشه خبر آمدنت را خانم مربی ام به من می رساند:

سیده زهرا علمدار! بیا بابات آمده دنبالت.

و تو در کنار راه پله مهد کودک می نشستی و لحظه ای بعد من در آغوشت بودم.

اول مقنعه سفیدم را به تو می دادم و با حوصله ای بیاد ماندنی آن را بر سرم می گذاشتی

و بعد بند کفشهایم را می بستی و در آخر،

دست در دستان هم بسوی خانه می آمدیم و با مامان سر سفره ناهار می نشستیم و چه بامزه بود.

راستی بابا چقدر خوب است نامه نوشتن برایت و بعد از آن با صدای بلند،

رو به روی عکس تو ایستادن و خواندن؛ انگار آدم سبک می شود.

مادر می گوید:

بابا خیلی مهربان بود، اما خدا از او مهربانتر است و

من می خواهم بعد از این نامه ای برای خدا بنویسم و به او بگویم که

می خواهم تا آخر آخر با او دوست باشم و اصلاً باهاش قهر نکنم.

اگر موفق شوم به همه بچه ها خواهم گفت که با خدا دوست باشند و فقط با او درد دل کنند.ان شا ا.. ، 

خدانگهدار– دخترت سیده زهرا