ساعت ده صبح دکتر به همراه مأمور آشپزخانه وارد اتاق بیماران می شود.

ده تخت  داخل اتاق است، دکتر می گوید: « به این چلوکباب بدهید با کره،

به تخت کناری غذا ندهید، به او سوپ بدهید، به این شیر بدهید، به او کته ی بی نمک بدهید،

به این آش بدهید، دیگری نان و کباب. » مریض ها همه یک جور به دکتر نگاه می کنند.

حتی به کسی هم که می گوید غذا ندهید، او می فهمد که امروز عمل جراحی دارد

و نباید غذا بخورد، چون می فهمد و می شناسد

که دکتر خیرش را می خواهد، اعتراضی نمی کند.

حالا  اگر  بلند  شود  و  بگوید که چرا به آن مریض چلوکباب بدهند و به من ندهند،

دکتر می فهمد که این شخص روانی است. ما هم اگر به خدا  بگوییم خدایا 

چرا به فلانی خانه ی دو  هزار متری دادی و به من ندادی، ما هم روانی هستیم.

ما هم قضا و قدر الهی را نشناختیم و نفهمیدیم. باید بفهمیم همانطور که مریض می فهمد و

به دکتر اعتراض نمی کند، ما هم به خدا نباید اعتراض کنیم و هر چه به ما می دهد راضی باشیم.

( برگرفته از کتاب طریق وصل ؛ مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی )