سرخوش ز علی رهبر عرفانی خویشم

شوریده دل آن مه ایمانی خویشم

بعداز سفر روح خدا در شب غربت

دلبسته به استاد خراسانی خویشم

سرباز شدم در ره دلداری دلدار

خرم دل و جان زین ره دلداری خویشم

یک چند پشیمان نشوم زین عمل خویش

ورنه که پرشان ز پریشانی خویشم

گفتند این قافله سرمی آید اما

من پشت سر رهبر طوفانی خویشم

تا کور شود چشم عدو و سر فتنه

جان میدهم و شاد ز جانبازی خویشم

آخر تو دهی اسلام به صاحب

من یاور استاد خراسانی خویشم