آنکه تو را ندارد چه دارد و آنکه تو دارد چه ندارد؟
باز عصر جمعه شد، گاه وعده ظهور
چشم های منتظر، جاده های بی عبور
باز در سکوت محض، آه می کشم تو را
بغض های کهنه را، باز می کنم مرور
آه پشت این غروب شب نشسته در کمین
رجعتی دوباره کن، ای طلایه دار نور
کی به یمن مقدمت می رسد بهار عشق
فصل سبز عاطفه، فصل شادی و سرور
با تو رفت از این دیار، هرچه نام عشق داشت
باز با نگاه تو عشق می کند ظهور
می وزد نسیم عشق، از دیار آفتاب
می رسد سوار سبز، از کرانه های دور
نامه ای به ارباب
تاریخ : روز میلاد ارباب
به : ریاست محترم بخش بی قراری های دل ،
سایه ی سر ، حضرت ابی عبدالله ( روحی فداک ) ..
از : کربلای دلم !
با سلام و صلوات خاصه و آرزوی سلامتی فرزند موعودتان ؛
احتراما ،
پیرو دعوت قبلی تان به آن بهشت بی مثال و آن منزلگاه سرگشتگی ،
و به جهت جاماندن یک فقره دل روبروی ایوان طلای حرمتان ، و یک جفت چشم در حوالی حریمتان ،
و یک هوا آشفتگی کنار بیرق و علمتان ،
و یک عمر تپش کنار روضه هایتان ،
درخواست آن دارم که دیگر بار با عنایت خداوند و خواست قلب مبارکتان ،
منت بر سرم نهاده ، دعوت به آن وادی جنونمان کنید که نزدیک است
جان دادنمان از این غم فراق شب های زیارتیتان فرا رسد !
که آرام گیرد سرگشتگی ها و بی قراری ها و تپش های قلبمان و همچنین جانی دوباره گیرد ،
این دستها از لمس ضریح شش گوشه تان...
خواهش و تمنا دارم ، دعوتنامه ام را مهر کنید ...
امیر قلبم !
دل در هوای کرب و بلا دست و پا می زند !
با تقدیم همه جان و روح و هستی ام ...
آدرس گیرنده :
عراق ، شهر کربلا ،خیابان بین الحرمین ، ورودی باب القبله ،
ضریح شش گوشه ، حضرت ارباب سید الشهداء !
