سیـزده،چـهارده ساله بود.

وسـط عـمـلیات یـه دفـعه نـشست

گـفتم (حـالا چـه وقـت استـراحـته بـچه

گـفت : بـند پـوتیـنم شل شـده

 مـی بـندم راه مـی افـتم

نـشست ولـی بـلند نشد هر دو پـاش تـیر خـورده بـود.

بـرای روحیه مـا چـیزی نـگفته بـود

از شهیدان، مانده تنها جامه ای...

مانده تنها استخوانی و پلاک و نامه ای...

گر وصیت نامه ها را خوانده ای...

پس چرا بین دو راهی مانده ای؟؟؟