علامه محمد تقی جعفری ره میگفتند:

برخی ازجامعه شناسان برتر دنیا در دانمارک  جمع شده بودند

تاپیرامون موضوع مهمی به بحث و تبادل نظر بپردازند.

موضوع این بود:

ارزش واقعی انسان به چیست؟

برای سنجش ارزش بسیاری ازموجودات،معیار خاصی داریم.

مثلا معیار ارزش طلا به وزن و عیار آنست.

 معیار ارزش بنزین به مقدار و کیفیت آنست.معیار ارزش پول پشتوانه آنست؛

اما معیار ارزش انسانها درچیست؟

هر کدام ازجامعه شناسان،

سخنانی گفته و معیارهای خاصی ارایه دادند.

هنگامی که نوبت به بنده رسید،گفتم:

اگر میخواهید بدانید یک انسان چقدر ارزش دارد،

ببینید به چه چیزی علاقه دارد و

به چه چیزی عشق میورزد.

کسیکه عشقش یک آپارتمان 2طبقه است،

در واقع ارزشش بمقدار همان آپارتمان است.

 کسیکه عشقش ماشینش است،

ارزشش بهمان میزان است.

اما کسیکه عشقش خدای متعال است،

ارزشش به اندازه خداست.

علامه فرمودند:

من این مطلب را گفتم و پایین آمدم.

وقتی جامعه شناسان سخنان من را شنیدند،

برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند و کف زدند.

هنگامیکه تشویق آنها تمام شد،

من دوباره بلند شدم و گفتم:

عزیزان،این کلام علی(ع) بود