وقتی بیدار شدم و ساعتو خاموش کردم باز خوابیدم

انگار یادم رفته بود انقدر بدنم ضعیف هست که داشت با یه سرفه ساده ولی ممتد

جونم در میومد! و کلی بالا اوردم

انگار یادم رفته بود حتی بدنم طاقت چندساعت سرفه پشت همو نداره

و یا اصلا رنگ صبح و میبینه با اون پریشونی و آشفتگی توی تنهایی

که از 3 تا6 هر 30 دقیقه بیدار شدم!

خدایا من نمیدونم به چی خودم مغرور شدم،

به جسم ناتوانم، به یه نفسم که اگ نباشه منم نیستم

خدایا شرمندم، منو ببخش

و کمک کن بنده ی لایقی برات باشم...

پ ن: از طرف یه بنده ای که زیادی کارای دنیوی رو جدی گرفته و حتی از چند لحظه ی بعد خودشم خبر نداره!